domingo, 21 de febrero de 2010

Y COMO SIEMPRE.. TÚ!

No recuerdo la fecha exacta en la que empezó todo, tampoco recuerdo la de cuando acabó.
Lo que si recuerdo perfectamente es lo que paso. Cada instante, con todo detalle. Hasta el mas insignificante minuto. TODO! Realmente, has marcado un antes y un después en mi vida.
El principio fue tan bonito... Bueno, de hecho.. no fue nada muy especial ni muy romántico, pero fue bonito, era contigo y con esto me bastó... El final pero, no me pareció nada justo, lo acabaste, así... nose no tengo palabras para describirlo.

Lo único que se es que, si fueron.. 2 meses? Fueron preciosos. Los mejores de mi vida si no fuera por todo el mal que me hiciste, por todo lo que llegué a llorar, por todo lo que llegué a sufrir, por todas las noches sin dormir, por todos los besos que no me diste, por tu poco afecto hacia mi...

viernes, 19 de febrero de 2010

ALEXANDRA

Gràcies per fer-me de germana. Per escoltar-me cuan més ho necessitava, per haver viscut tantíssimes coses amb mí. Per ajudarme sempre, per aixecar-me cuan estava enfonsada del tot. Gràcies per ferme riure com una boja, per aprendre mil i una coses juntes.
En realitat Alex, no som tant diferents l'una de l'altra...
D'alguna manera em crescut una mica juntes, en un lloc que em sembla que és més que importantíssim per les dues. Un poble del que som les reines, ja t'ho pots ben creure! Perque cada vegada que ens hem d'acomiadar, ja estem pensan en el pròxim cop que ens veiem que farem. Com ara, ja ens veus planejan l'estiu! Doncs res noieta del meu cor.
Que t'estimo moltissim i que sempre que necessitis cualsevol cosa, allà estaré!

MARC

Què se n'ha fet de tu? D'aquell noi que sempre estava disposat a ajudar a un amic, a escolta-lo, a fer-lo riure? Segur que els més propers a tu senten un buit dins seu.
Jo, desde un punt més neutre, veig una persona, un cos que s'ha allunyat de tot el que s'estimava i apreciava tant. I ara es passeja per els passadissos de l'institut. Hi és, però no del tot. Està ausent, és pràcticament, com si t'aguessis mort.
No escoltes a ningú que no sigui aquella persona. Te'n dones compte de tot el mal que estas fent, no obstant fas veure que no ja que consideras que l'altra persona és molt més important per tu.
Et penses que la teva vida depen de ella, però no és aixi. I algun dia cuan u deixeu, perque n'estic segura que no durarà per sempre, et donaras compte de com l'has cagat. De com has ficat la pota fins al fons am la gent que de veritat t'importa.

miércoles, 17 de febrero de 2010

LLUÍS

Me acuerdo perfectamente de esa noche de julio en el pueblo. Trabajando juntos tu en la barra tan guapo y seductor como siempre, y yo mas tímida sirviendo fantas y cervezas.
Manteniendo ese máximo contacto minimamente visible ya que lo nuestro no lo puede saber nadie, es un secreto.
Tan guapo, tan galán, tan listo, tan tan sexy.. Eres la perfección personificada. Y eres mio, se que de una manera u otra, aunque estés lejos una parte de ti es mía.
Pero talvez es mas tentador así, sin besarte, sin poder tenerte... mas excitante.

martes, 16 de febrero de 2010

ROGER

Que no sabeis qué le veo?
Que me merezco algo mejor?
Que no me trata bien, que no me aprecia, que no me quiere...? Y vosotros que coño sabeis?
Porque no pensais en mi, porque ni siquiera considerais la idea de que me guste o de que haya algo en él que vosotros todavia no hayais visto!
Porque no le dais una oportunidad?
Vale que aveces sea un capullo, un borde o un arrogante, pero solo por el echo de estar conmigo se mereze una oportunidad. Porque le quiero, le quiero mucho.
Y mira, si no os gusta, que os den. Que yo me voy con él, asi que el que quiera que me apoye y me acompañe y el que no, pues nada! Nos vemos el lunes.

Y tu, pedazo de tonto, cuidame un poquito mas y no me seas tan soso. Mira yo te quiero, mientras me quieras a mi todo lo demas me da igual.
El amor, la muerte. Muy parecidos, practicamente iguales.
Diréis que la muerte es triste. Sí, mucho, pero una persona que muere, no lo hace nunca del todo si hay gente que mantiene vivo su recuerdo.
El amor, algo precioso? Pocas veces. Y el amor no correspondido? Que pasa, eso no es amor? Los engaños, los problemas...
Son cosas de la vida. Injustas? Quizás sí.
Preguntas y preguntas, miles de preguntas! Sin respuesta alguna. Respuestas que buscamos en lo mas profundo de nuestros corazones y durante toda la vida. Y al fin y al cabo, la respuesta es tan simple.
Si muere es porque su corazón decidió pararse.
No quiere estar conmigo? Me aguanto.
Pero se necesita extrema sangre fría para pensar así. Sangre fría de la que muchos carecemos.
Pero es así, tarde o temprano, superamos los desamores o las defunciones de nuestros seres mas queridos. Pero nunca olvidando.
Hasta entonces lo único que nos queda es esperar y apoyarnos en los que nos quieren de verdad.